Ik mis je schaduw

Af en toe hoor je een haiku die je zelf had willen maken. In de kern Midden-Nederland kwam er onlangs een voorbij:

lopend door het bos

de winterzon in de rug

mis ik je schaduw

Deze ontroerende haiku van Dorine Haveman geeft op subtiele wijze weer hoe je iemand kunt missen. Dat gemis komt op de meest onverwachte momenten en meestal wanneer je in gedachten met iets bezig bent met dagelijkse handelingen.

Ook Chiyo-ni, de Japanse haiku-dichteres die haar zoontje op jonge leeftijd is verloren heeft zo’n haiku gemaakt. Ze hoort de vriendjes van haar zoontje opgetogen terug komen van het zoeken naar libellen met hun vangst en ziet haar zoon er niet bij:

tot hoe ver van hier

zou mijn libellenvanger

vandaag zijn gegaan

Snel daarna realiseert ze zich dat hij niet met de kinderen mee is gegaan.

Van de Japanse haiku-dichter Issa zijn alle kinderen op jonge leeftijd overleden, waar hij haiku’s over heeft geschreven. Na het overlijden van zijn 2^e kind schreef hij de volgende haiku:

dauw is het leven!

één dauwdrop – is het leven;

maar toch weer, altijd

Niemand kiest er vrijwillig voor om dit soort inspiratie op te doen, maar door het op deze manier in een haiku te verwoorden brengt het misschien enige troost en elke haiku is – hoe klein ook – een gedenkteken. Daarom zijn ze het ook waard om gelezen te worden.